१

 काढू नकोस निष्कर्ष असे बसल्या बसल्या 

माझ्यापुरता इतिहास जाणला आहे मी

-

अनंत ढवळे

काही

 पहिल्या बर्फावर पडली सुप्ती कोणाची

ठोसरपण काचेवर झालेले जमा किती

निब्बान निसटले बोटांतुन मिळता मिळता

ओंजळ खुलल्यावर कळले ही निव्वळ धुंदी

-

अनंत ढवळे 

1

 खिडकीतुन डोकावुन बघणाऱ्याची शंका

निर्धास्त आत पडलेल्यांच्या स्वप्नी शंका

मरणारा भिऊन पडलेला कल्पांतच हा

वाचूत कसे उरलेल्याना पडली शंका 

तू शस्त्र उभा घेऊन जरी हाती भारी

चालवले जर नाही तर काय मनी शंका 

 

भलताच गोड हा गोलमोल बोलत आहे

पण एकालाही आलेली नाही शंका 

वैताग नव्हे ह्याचा की तोंडावर पडलो 

इतक्यांदा का पडलो ही पडलेली शंका

अनंत ढवळे

1

वय सुटत चालल आहे 

हातांतून 

की आपण चुकलोत आडाखे बांधण्यात

हे कळेतो 

निसटून जाईल 

पायाखालची माती

मातीखालचा मी

 माती माती 

 आदिमाय

 कुठवर कौतूक

 सुचेल काय 

बाहेर सुरूय 

जगबुडीचा पाऊस

नेहमीचा मागमूस

माणूसपणाचा

जेंव्हा फाटत तेंव्हा

भलतच फाटत आभाळ

पण

ह्या स्खलनातही आहे एक ओळखीची लय

कोसळण्याची तऱ्हा 

-

अनंत ढवळे 

In defense of the waning sun

 they wrote songs 

no one heard 

they danced alone 

on midnights

mid- mornings

they drank

they drank to the failings, the commotion

in defence of the waning sun

the fading moon

the crumbling earth

—

Anant Dhavale

1

किती केले जतन काहीच नाही उरत बाकी बा 

अशी धास्ती पुन्हा की नेत आहे धोंड खाली बा 

जिथे बघतो तिथे दिसते तफावत रूंद होणारी

तुझ्या स्वप्नातली दुनिया कुठे तामीर झाली बा

जुन्या गाद्या नवे मालक कुठे काही बदल होतो

अशी वळकट किती केल्या सरळ जी होत नाही बा

कुठे नेशील इतका द्वेष भय नाही तुला कसले 

समज येईल हे लांछन उद्या माथी तुझ्याही बा 

न समजावी तुला अथवा मला ही गोष्ट जन्माची

मुळातच बाब ही बनली न समजाव्यातलेली बा

—

अनंत ढवळे

1

 एक मी जगण्यातला देहातला कपड्यांतला

आणि दुसरा नग्न बेफिक्रा कुणी वाऱ्यातला

वाटतो जाईल वायावीण गोंगाटामधे

अर्थ मी जो आणला शोधून वैयर्थ्यातला 

की न गवसावा तुला अथवा मला कुठल्या तऱ्हे

एवढा विस्तीर्ण का संबंध हा दोघांतला

आपले वैराग्य का इतके सहज स्खलनातले

वा असावा छंद हा निव्वळ उतू जाण्यातला 

वाढले आहे बिचारेपण किती श्वासांतले

काय ही तगमग म्हणावी जीव की जाण्यातला

आपल्यासाठीच बनले जग उभे डोळ्यांपुढे

आपल्यापुरता प्रलय डोळे पुन्हा मिटण्यातला 

—

अनंत ढवळे 

टीपा - 

गेले वर्ष दोन वर्ष अडकून पडलेली गझल. वायावीण ही तुकोबांची संज्ञा आहे - समीर चव्हाणांमुळे मला समजलेली.