वय सुटत चालल आहे
हातांतून
की आपण चुकलोत आडाखे बांधण्यात
हे कळेतो
निसटून जाईल
पायाखालची माती
मातीखालचा मी
माती माती
आदिमाय
कुठवर कौतूक
सुचेल काय
बाहेर सुरूय
जगबुडीचा पाऊस
नेहमीचा मागमूस
माणूसपणाचा
जेंव्हा फाटत तेंव्हा
भलतच फाटत आभाळ
पण
ह्या स्खलनातही आहे एक ओळखीची लय
कोसळण्याची तऱ्हा
-
अनंत ढवळे
they wrote songs
no one heard
they danced alone
on midnights
mid- mornings
they drank
they drank to the failings, the commotion
in defence of the waning sun
the fading moon
the crumbling earth
किती केले जतन काहीच नाही उरत बाकी बा
अशी धास्ती पुन्हा की नेत आहे धोंड खाली बा
जिथे बघतो तिथे दिसते तफावत रूंद होणारी
तुझ्या स्वप्नातली दुनिया कुठे तामीर झाली बा
जुन्या गाद्या नवे मालक कुठे काही बदल होतो
अशी वळकट किती केल्या सरळ जी होत नाही बा
कुठे नेशील इतका द्वेष भय नाही तुला कसले
समज येईल हे लांछन उद्या माथी तुझ्याही बा
न समजावी तुला अथवा मला ही गोष्ट जन्माची
मुळातच बाब ही बनली न समजाव्यातलेली बा
—
अनंत ढवळे
