सत्ता

मित्र, सखा, शत्रू कोणी नसतो कोणाचा
सत्ता मोठी असते बाकी काही नाही ...

अनंत ढवळे

 

गझल

थांबते जराशी ट्रेन पुन्हा धडधडते
 हे उदास खेडे वाट कुणाची बघते

तापला सभोती रानमाळ वैशाखी
 वार्‍यावर उगाच फूल तुझे लवलवते

कौलारू रंग मनावर चढतो इतका
 कोसळते बरेच, किंचित मागे उरते

हे प्रेम म्हणू की निव्वळ खेळ मनाचा
 ही नदी खळाळुन येते मग ओसरते

मी नवेपणाचे सोंग घेउनी निघतो
 पोचतो जिथे वहिवाट जुनी सापडते

अनंत ढवळे

ह्या गझलेत दोन गझल आहेत - कधीतरी वेगवेगळ्या लिहिण्याचा विचार आहे ..

इच्छा

बळ माझे अथवा काळाची इच्छा ही
जग  भवताली कोसळणे ;  उरणे माझे

अनंत  ढवळे


 

गझल

कारण काही नाही पण, मन उदास झाले आहे

हा अनाथ धुरकटला क्षण, मन उदास झाले आहे

भेटेन एकदा म्हणतो, मृत्यूच्यापार तुला मी
दरम्यान युगांताचे रण, मन उदास झाले आहे

एकेक मोजतो आहे, की कसे बळावत गेले
जन्माचे विस्कटलेपण, मन उदास झाले आहे

उर्वरिता रिक्ता त्याज्या, मिळतील तुला ही नावे
हे दुनियेचे दानीपण, मन उदास झाले आहे

हे प्रवाहगामी जीवन, ही अनुगमनांची कथने
दशकांवर काळाचे वण, मन उदास झाले आहे

अनंत ढवळे

जग बहुधा पालटून  गेले
मी रस्ता चुकलेला नाही..

अनंत ढवळे

काचेरी

आजकाल मी विचार करतो
डोक्यामधल्या हजार गोष्टी
लहान मोठे लढे निरंतर

या सगळ्याचा निकाल लाउन
कल्पनेतल्या कवीप्रमाणे
धाउन जावे अवघे अंतर

समोरच्या काचेतुन दिसतो
किती भव्य हा हिरवा डोंगर

अनंत ढवळे

पुर्ण गझल अद्याप झालेली नाही :

कारण काही नाही पण, मन उदास झाले आहे
हा अनाथ धुरकटला क्षण, मन उदास झाले आहे..

अनंत ढवळे