उत्सव

उत्सव

दूरवर आग आहे
चन्द्र आहे - सृजनाचं मेहूण
जडले तुटण्यासाठी
तुटलेलं जोडण्यासाठी
मनात हजारो गोष्टी आहेत ताडून बघण्यासाठी
येथून पुढे सुरू होईल जग
किंवा संपेलही;
हे अजब मैथून
संघर्ष, उत्पात आणि विनाशानंतर
उमलून येतील जीव
एखाद्या विशिष्ट इच्छेनुसार
किंवा तिच्या अभावानुसार

हा मधला टप्पा
इथे संपतील किमान काही रस्ते
काही लहानसहान गोष्टी
हे वीतभर अंतर
ढीगभर अनुभव;
ही एव्हढी माणसं - माझ्या इतकीच
तात्कालिक अस्तित्वावर प्रसन्न, उल्लसित
हा कसला उत्सव आहे ?
हे कसले उन्माद आहेत ?
काळाच्या विस्तीर्ण काठांवर
हे होवून गेलं असेल हजारदा
पुन्हा एकदा होण्यासाठी
जितकी भव्य सुरूवात
तितकाच भव्य शेवट;
अनभिज्ञ मी
माझे लोक
माझ्या लोकांचं अर्जित अनर्जित ज्ञान
हजारो पाश
आणि ह्या पाशांमध्ये गुंतून पडलेली जाण;
जे दिसतंय त्याहून अधिक अनुमेय आहे
आज रात्रीच्या ह्या विलक्षण अंधारात
मला दिसून जातं आहे
न दिसलेलं
मी आश्रित आहे,
आश्रय आहे
आश्रय देणाराही मीच
ह्या दोन टोकांदरम्यान
मी वर्षानुवर्षं धावत आलो आहे
माझ्या पायांमध्ये
साकळलं आहे
परंपरेचं रक्त
आणि जीवनाचे शेकडॊ हंगाम;

अंधारात
बहुतेक गोष्टी बुडून पडल्या आहेत
पण मी भीतीचा त्याग केला आहे;
सदैव सोबत चालणारं
श्वासांमधून वाहणारं भय
मी खूप मागे सोडून आलो आहे
ह्या रात्रीचं निळेपण
अधूनमधून वाहणार्‍या वार्‍याचं
निरीच्छ सळसळणं
एकसंध होवून माझ्या गतीत मिसळून गेलं आहे
मी मोजून पाहतो आहे
(आणि मीदेखील सांख्य बनलो आहे)
मोजणं शक्य नाही, तरीही
अव्यहार्य, अनावश्यक आहे
तरीही.

अनंत ढवळे