रेताड....

रेताड

दिवस निथळून जातात
कपाळावरील घामासारखे
विझत जातात डोळ्यांचे दिवे

भाकरीवरची बुरशी वाढत जाते रात्रंदिवस
चढत जातं काळाचं किटण

रानोमाळ माजलेलं
घरांचं गाजर गवत
दारोदार उभी
नसलेलं बळ एकवटून त्वेषाने भांडणारी
कुपोषित माणसे

या खोलीचं भाडं किती
या गावाची किंमत काय,
तोंडावर माती ओढून ताणून दे भौ,
मला बघवत नाही हा जातवाल्याचा उच्छाद

किती अफाट आहे ओघळणारी लाळ
तुझी लाळ माझी लाळ/ लाळीच्या समुद्रावर
जाणतेपणाचं जहाज

पिवळी पांढरी पाने
या पानांतून खवखवणारी फ्रेंच सूज
बकाल वाढलेली शहरे
या शहरांच्या गल्लीबोळात
बोरी बाभळी अजूनही झुलताहेत बाहेर म्हणून
गळे काढणाऱ्या जुळाऱ्यांच्या टोळ्या
मी कुठून नादी लागतो
या पिसवाजळवांच्या

तू झोपेत बरळ
निद्रेत चाल
कर जिभेचे अपरिमित लाड
जुनेरातले पुस्तक फाड
तू दिवसरात्र लिहीत बस
हा मरणारे लिहून लिहून 
हिणवत राहतील कळप

भुंकत राहतात कुत्री
दूर रानातून कोल्हेकुई
मंदिरातून ढणाणा आरोळी
एका कोपऱ्यात पडून आहे रद्दी
( जशी तुझ्या हातावर मेंदी)
मला वाकुल्या दाखवतात
पन्नास गझला
सत्तर कविता

पिकेल पिकेल
काहीतरी नक्कीच पिकेल
डोळे लावून बसलीए
रेताड जमीन
भेगाळल्या छताकडे...

अनंत ढवळे