ईश्वर म्हणजे

ईश्वर म्हणजे लाडावलेलं मूल असावं

ज्याचं खेळणं आपण हिसकावून घेतलंय

की रोजच दिसत जातात रस्तोरस्ती
लाकडी घरांवर धगधगणारे लोक
छातीच्या पिंजर्‍यांमधून
फडफडू जाणारे जीव
रखरखत्या उन्हात सुटून तुटू पाहणारी झाडे

माझे घन भरून जाऊ देत
किंवा येऊ देत येथे पूर
माझ्या सोबत वाहून जातील
तुझी तमाम मुळाक्षरेही

तुझ्या प्रार्थनांचा मी अर्थ सांगू शकेन
आणि मूठभर आग भरून घेऊ शकेन
लोपत जाणार्‍या वर्षांना ऊब देण्याइतपत
अंध समुदायांना जगवून ठेवण्याइतपत

पण मला वीट आलाय
वळणावळणावर उगवून आलेल्या जंगलांचा
आपल्या सभोवती साचून राहिलेल्या सर्वदूर कोंदटपणाचा

कसे अनुक्रमहीन होऊन पडलेत
वंशावळींचे इतिहास
की लोक पुसू सुटले आहेत
आपल्याच पाऊलखुणा

बाहेर नद्या दुथडून आलेल्या
सूर्य भरकटून सुटलेले
जमीन चहुवार खचलेली

हे अनुमान असावेत आपले
जे भरकटून भोवंडताहेत वार्‍यावर
किंवा आपल्या तत्त्वांचे अंतहीन जमाव

बहुता दिवसांचे दु:ख
वार्‍यावर हलणार्‍या प्रतिबिंबांमधून विरघळले
निथळले,
या खिन्न रात्रीच्या प्रहरात

होड्या निघाल्या आहेत
जमिनीच्या शोधात; जमीन दूर दूर होत जाणारी
की जसे विझून जावेत एकेक करून
जुन्या घरातले लोक

मोठं विलक्षण दृश्य आहे
मी वाहून जाताना पाहिलेत
माझे आदि आणि अंत
माझ्याच डोळ्यांपुढून

आज समुद्र मोठा भकास आहे
की जसे इथून पुढे सुरू होणार आहेत
अनिश्चिततांचे प्रदेश
आणि आपण जमिनीचा मोह देखील त्यागलेला

ईश्वर म्हणजे लाडावलेलं मूल असावं
ज्याचं खेळणं आपण हिसकावून घेतलंय

अनंत ढवळे