गझल

थांबते जराशी ट्रेन पुन्हा धडधडते
 हे उदास खेडे वाट कुणाची बघते

तापला सभोती रानमाळ वैशाखी
 वार्‍यावर उगाच फूल तुझे लवलवते

कौलारू रंग मनावर चढतो इतका
 कोसळते बरेच, किंचित मागे उरते

हे प्रेम म्हणू की निव्वळ खेळ मनाचा
 ही नदी खळाळुन येते मग ओसरते

मी नवेपणाचे सोंग घेउनी निघतो
 पोचतो जिथे वहिवाट जुनी सापडते

अनंत ढवळे

ह्या गझलेत दोन गझल आहेत - कधीतरी वेगवेगळ्या लिहिण्याचा विचार आहे ..