मीरच्या गझलेत अथाह शांतता आहे. त्याच्या बोलण्याची ढब अशी आहे जसे कुणी हळुवार आवाजात आपले चरित्र ऐकवत असावे. काही उदाहरणे :
मेरे रोने की हकीकत जिस में थी
एक मुद्दत तक वो कागज नम रहा
**
आतशे दिल नहीं बुझी शायद
कतर-ए-दिल है शरार हनोज..
**
शाम से कुछ बुझा सा रहता है
दिल हुआ है चराग मुफलिस का
**
मीर खरे तर माणसाच्या दु:खाचा महाकवी आहे. बुद्धाच्या चिंतनातले असीम दु:ख मीरकडे कविता होऊन आले आहे असे वाटते. दु:ख ही व्यापक वस्तू असावी - आपल्या समजेपलीकडची, जी सृजनाची मूळ भावना किंवा प्रेरणा असावी असे त्याचे शेर वाचून जाणवते
मैं कौन हूं ऐ हमनफसां , सोख्ता जां हूं
इक आग मेरे दिल में है जो शोला फशां हूं
लाया है मेरा शौक मुझे पर्दे से बाहर
मै वर्ना वही खिल्वती ए राजे निहां हूं....
मीरची कविता म्हणजे आपला सांस्कृतीक ठेवा आहे. तो जपला पाहिजे..
--
अनंत ढवळे
