यक्षगान..
अनंत ढवळे
कितीदा म्हणालो | विसरेन सारे
करेन ही दारे | सारी बंद
एकदा तुलाही | दुरून पाहेन
आणि म्हणेन | पुन्हा तेच
कुणी दिले तुला | पावसाचे डोळे
आणि हे हिवाळे | सोबतीला
कुणी उधळिला | दारी पारिजात
कुणाचे हे हात | मोसमांचे
मिटू देत सार्‍या | क्षणांच्या रांगोळ्या
आपल्या ओंजळा | सुटू देत
आपल्या सभोती | दिशांचा गराडा
आणि एक तडा | संभ्रमाचा
कशासाठी चाले | तुझी घालमेल
उगाच पडेल | पुन्हा पेच
हातांवरी माझ्या | वाळलेले रक्त
की जसे आसक्त | हाडमांस
एवढी तहान | पुढे मरूस्थळ
छातीत घायाळ | एक पक्षी
किती गोड हासे | लहानसे मूल
कुणाशी बांधील | सुख बाबा
तुझी माझी कथा | एवढीच फक्त
जराशी आरक्त | जशी संध्या
उतरून आले | पुढ्यात आभाळ
जीवाचा सांभाळ | करीजो बा
दारावरी उभे | आकाशाचे दूत
कुणास माहीत | कशासाठी
आपापल्या अटी | आपापली खंत
जराशी उसंत | नाही कोणा
जरासे वाईट | वाटेल मनाला
आणिक कुणाला | काय खेद
नेहमीच व्हावा | असा कडेलोट
फुटावेत कोट | संयमाचे
दिनरात सरो | सरो हे चरित्र
आपले विचित्र | जन्म याग
म्हणालो असेन | असेही तसेही
आणिक प्रवाही | गेलो गेलो
वाहून गेलेले | पावसाचे पाणी
दाटलीत गाणी | बोटांवर
रात्रिच्या गर्भात | आपला प्रवास
ऐकू येतो श्वास | मनोमन
अनोळखी दु:ख | ओळखीचा पोत
गवताची पात | हिरवाळी
उगाच वाटते | जाहला उशीर
पावसाचा जोर | वाढलेला
किती धूळ झाली | किती हा धुराळा
पाचोळा पाचोळा | हे चरित्र
आकाशी उडाले | उजेडाचे पक्षी
किरणांची नक्षी फडफडे
निखार्‍यांची दरी | क्षणांचा प्रवाह
शतकांचा डोह | किंवा काही
इतिहास लिहू | किंवा हे मिथक
काळाचे जातक | अनाहत
किती वेळ झाला | किती लोक आले
किती लोक गेले | या इथून
मोजून थकलो | सरेनाच गाथा
डोंगराचा माथा | सापडेना
कितीदा थांबलो | नदीतटावर
आणिक प्रहर | मोजलेले
रेघोट्या ओढल्या | किती रात्रंदिन
तरी रितेपण | राहिलेच
कितीदा थांबलो | तुझ्या सावलीला
तरी निववेना | अगा दाह
आपलाच देह | आपलेच मन
तरी राहिलो गा | उपराच
संपोनिया गेलो | मागेच कुठे मी
सरता सरेना | हा प्रवास
भेटण्याची ओढ | बोलण्याचे लाड
बंधनांची चाड | उडो गेली
असे स्मित यावे | उंच नभातून
पडावे तुटून | सारे पाश
जीभेवरी माझ्या | उधारीचा शब्द
कुणाचे प्रारब्ध | कुणापाशी
आपुलिया पंथे | चाललो अनंत
आम्हा नाही खंत कशाचीही...
अनंत ढवळे
