सहा नोव्हेंबर
मरगळलेली एक रात्र.
आयुष्य गोठवून टाकणार्‍या थंडीत,
विजेच्या दिव्यातून निथळणारा स्तब्ध प्रकाश
स्टेशनबाहेरच्या मोकळ्या जागेत
कुडकुडत पडलेली दहाबारा दुर्दैवी कुटुंबे
काळ इथे संपत नाही
तसाच तो इथून सुरूही होत नाही
थिजलेला मात्र स्पष्ट दिसतोय
एका निद्रिस्त (दुर्दैवी) जोडप्याच्या ऐन मधोमध
एक लहानसं बाळ
लख्ख उघड्या डोळ्यांनी अंधार्‍या आकाशाकडे
एकटक बघतंय
अधून-मधून किरकिरत जाणार्‍या
एखाद्या भरधाव वाहनाने किंचित दचकतंय
बाहेर, रस्त्याच्या पलीकडे
ऑम्लेटपावच्या गाडीवर पिऊन तर्र झालेत दोन नवकवी
धुंडाळताहेत मानवी जीवनाची शाश्वत अशाश्वत मूल्ये
" मी आलो तेंव्हा येथे काळोख दाटला होता
मी हसलो तेव्हा वरुनी, काळोखही हसला होता
मी तिमिरामधुनी आलो, जाईन तिमिराच्या गावा
जीवनसरितेच्या काठी, मॄत्युचा गंध उरावा..."
घड्याळाचा काटा तिनावर स्थिरावला
दुरून कुठलीतरी ट्रेन धडधडत आली
आणि प्ल्याटफॉर्मवर कपडयांच्या बोळ्यांत
गोळाचोळा होऊन लोळणार्‍या कीटकांना
दुर्लक्षित करून निघूनही गेली
" अशाच चुकतात येथ वाटा, असेच आयुष्य कोलमडते
उगाच आम्ही दिवए जाळतो, उगाच येथे पहाट होते.."
ही ट्रेन तशी इअथे थांबणारच नव्हती कधी
तसा तिच्या जाण्याचा फारसा खेदही कुणास वाटला नाही
ना स्टेशनास सर्वस्व मानून तिथेच हगण्या- खाणार्‍यांना,
ना इथेतिथे लोळत पडलेल्या बेघर कुत्र्या-मांजरांना,
ना स्टेशनाच्या उंच- उंच कलोनियल भिंतींना
एक क्षण थरथरून
सर्व काही पुन्हा स्थिरावलं
पुन्हा तीच संथ रात्र
विश्वास गिळून टाकणारं
तेच ते शाश्वत मौन
त्या दोघांनी एव्हाना नवा ग्लास भरला होता
ऑम्लेटच्या चविष्ट तुकड्यांसह
आणखी काही विचारांचा काथ्याकूट
आणखी काही पोकळ रचना
ते बाळ एव्हाना शांत झोपलंय
त्याच्या माथ्यावर अनिश्चिततेचं एक आभाळ झुलतंय, पण हे पाहण्यासाठी
एखाददुसर्‍या अश्वत्थाम्याखेरीज
फारसं कुणी जिवंत नाहीए
सर्व काही निश्चल, स्तब्ध, नीरव
पिक्चर पर्फेक्ट
या संपूर्ण चित्रात
मला फक्त मीच खटकतोय-
अनंत ढवळे
(पुर्व प्रसिध्दी - नव-अनुष्टुभ जानेवारी- फेब्रुवारी २००६
संपादकांचे आभार)
मरगळलेली एक रात्र.
आयुष्य गोठवून टाकणार्‍या थंडीत,
विजेच्या दिव्यातून निथळणारा स्तब्ध प्रकाश
स्टेशनबाहेरच्या मोकळ्या जागेत
कुडकुडत पडलेली दहाबारा दुर्दैवी कुटुंबे
काळ इथे संपत नाही
तसाच तो इथून सुरूही होत नाही
थिजलेला मात्र स्पष्ट दिसतोय
एका निद्रिस्त (दुर्दैवी) जोडप्याच्या ऐन मधोमध
एक लहानसं बाळ
लख्ख उघड्या डोळ्यांनी अंधार्‍या आकाशाकडे
एकटक बघतंय
अधून-मधून किरकिरत जाणार्‍या
एखाद्या भरधाव वाहनाने किंचित दचकतंय
बाहेर, रस्त्याच्या पलीकडे
ऑम्लेटपावच्या गाडीवर पिऊन तर्र झालेत दोन नवकवी
धुंडाळताहेत मानवी जीवनाची शाश्वत अशाश्वत मूल्ये
" मी आलो तेंव्हा येथे काळोख दाटला होता
मी हसलो तेव्हा वरुनी, काळोखही हसला होता
मी तिमिरामधुनी आलो, जाईन तिमिराच्या गावा
जीवनसरितेच्या काठी, मॄत्युचा गंध उरावा..."
घड्याळाचा काटा तिनावर स्थिरावला
दुरून कुठलीतरी ट्रेन धडधडत आली
आणि प्ल्याटफॉर्मवर कपडयांच्या बोळ्यांत
गोळाचोळा होऊन लोळणार्‍या कीटकांना
दुर्लक्षित करून निघूनही गेली
" अशाच चुकतात येथ वाटा, असेच आयुष्य कोलमडते
उगाच आम्ही दिवए जाळतो, उगाच येथे पहाट होते.."
ही ट्रेन तशी इअथे थांबणारच नव्हती कधी
तसा तिच्या जाण्याचा फारसा खेदही कुणास वाटला नाही
ना स्टेशनास सर्वस्व मानून तिथेच हगण्या- खाणार्‍यांना,
ना इथेतिथे लोळत पडलेल्या बेघर कुत्र्या-मांजरांना,
ना स्टेशनाच्या उंच- उंच कलोनियल भिंतींना
एक क्षण थरथरून
सर्व काही पुन्हा स्थिरावलं
पुन्हा तीच संथ रात्र
विश्वास गिळून टाकणारं
तेच ते शाश्वत मौन
त्या दोघांनी एव्हाना नवा ग्लास भरला होता
ऑम्लेटच्या चविष्ट तुकड्यांसह
आणखी काही विचारांचा काथ्याकूट
आणखी काही पोकळ रचना
ते बाळ एव्हाना शांत झोपलंय
त्याच्या माथ्यावर अनिश्चिततेचं एक आभाळ झुलतंय, पण हे पाहण्यासाठी
एखाददुसर्‍या अश्वत्थाम्याखेरीज
फारसं कुणी जिवंत नाहीए
सर्व काही निश्चल, स्तब्ध, नीरव
पिक्चर पर्फेक्ट
या संपूर्ण चित्रात
मला फक्त मीच खटकतोय-
अनंत ढवळे
(पुर्व प्रसिध्दी - नव-अनुष्टुभ जानेवारी- फेब्रुवारी २००६
संपादकांचे आभार)
