कसलं जहाल विष
मारत चाललं आहे हळूहळू आपल्याला
आपल्या रक्तातून
कुठली भाषा
मरत चालली आहे
रात्रंदिन
आपल्या कंठातून
चरित्रे फडफडू देत
ह्या भयंकर वाऱ्यात
उन्मळून पडू देत
ही झाडे
चहूदिस
उद्या उठतील पुन्हा
दिशा
घेवून तेच ते संदेह
की
मी उभा आहे
संदेह
आणि उजेडाच्या मधोमध
आणि पडत जातील दिवसांचे रतीब
मी उभा आहे
संदेह
आणि उजेडाच्या मधोमध
तोवर.
—
अनंत ढवळे
(स्पिल्ड इंकच्या कवितावाचनात आज ऐकवलेल्या माझ्या इंग्रजी कवितेवर आधारित)
No comments:
Post a Comment