दुर्दिन
एव्हाना
विरघळून गेलेले असते
आत्मकथेतील अक्षर न अक्षर
दाराशी कुणी उभा असतो
वैकल्याची बखर घेऊन
ती वाचायची
कुणीतरी मागत असतो हिशेब
प्रलयाचा दिवस उजाडल्यासारखा
त्याला काहीबाही सांगून टाळायचं
गवाक्षापलीकडच्या पोकळीत
उगाच चमचमत असते खूप आधी निसटून गेलेल्या मोत्यांची माळ
तिच्या समोर आडवी धरायची आपली सावली
काही लोक धावून येतात पेटते पलिते घेऊन
किंचाळत
त्यातला एकेक चेहरा निरखून पाहायचा
डोंगर दऱ्या झाडे पुस्तके
फडफडू लागतील अंतिमाच्या वाऱ्यावर
पुनः पुनः घोंगावू लागतील
आपणच लिहिलेल्या ओळी
दोन हजार वर्षांमध्ये
क्वचितच येतो असा दुर्दिन
कुणी महर्षी बोलला होता
अनंत ढवळे
2006
